За час свайго партызанскага юнацтва ў якія толькі выпадкі не трапляў Буслік: і ў паліцэйскія засады з хлопцамі пападалі, і ў балоце ў акружэнні сядзелі без ежы, і шпіёнку, засланую у атрад з дзіцём пад выглядам жонкі франтавіка выявіў, за што ад камандзіра атрымаў падзяку і дазвол наведаць блізкіх. Нечаста ў Бусліка была такая магчымасць, а тут цэлых два дні!
-Матулька, глядзі, Мікола прыехаў, - узрадавана сустрэў хлопца пяцігадовы брат Іванка. Ён быў самы малодшы і вельмі ганарыўся старэйшым братам, а калі той прыязджаў, гэта было сапраўдным святам.
Маці хуценька паставіла ў печ чыгуны, каб пракіпяціць Міколаву вопратку і стала гатаваць ежу, а хлопец пайшоў памыцца. Пакуль ён мыўся, Іванка схапіў зброю, што стаяла каля дзвярэй, і стаў з ёю гуляць. Нечакана вінтоўка стрэльнула і куля папала ў шафу.
-Ах, Божачкі! Вось нягоднік, вось бандыт! – залямантавала маці.
Выхапіўшы зброю, яна адлупцавала малога і вывела за каўнер у сенцы.
Спалоханы Мікола кінуўся да маці. Ён думаў, што яна паранена, а калі ўбачыў што ўсё абыйшлося, з палегкай уздыхнуў:
-Мабыць, Іванка, тожа хоча у партызаны, вось і рэпеціруе.
Жанчына адчыніла шафу. Вузельчык з адзеннем “на смерць” упрыгожвала дзірка, а расклаўшы чорную сукенку, убачыла,што яна стала нібыта ў гарошак.
-Мабыць, доўга жыць буду, калі на смерць няма чаго надзець, - пабедавала маці, разглядваючы на свет сапсаваную вопратку.
Свободное копирование
